do wilka

Wierzę, że jest w tobie wilk. Wierzę, że kiedyś wrócisz do lasu. Że zabijesz skamlącego w tobie psa, tak, jak ja to zrobiłam.

Kazano mi w coś wierzyć, mówiłam ci, w cokolwiek, bo jakże trudno nie wierzyć w nic. Więc wierzę właśnie w to. W wilka w ludzkim sercu. Zabrałeś mi nadzieje, ale ja dając sobie tę wiarę wypełniam pustkę po tobie.

Po­nieważ niedo­la i po­niżenie, i śmierć, i nic, czym Bóg czy sza­tan chciałby nas po­karać, nie mogły nas roz­dzielić, ty z włas­nej wo­li to uczyniłaś. Emily Brontë.


PS. Spójrz, wilczyca płonie. To jak Wietnam 1965 Haliny Poświatowskiej. Niech ci ugłaskają sumienie do snu.